1.Giriş
Son yıllarda küreselleşme ve uluslararası göç hareketleri, dünya genelinde önemli bir mesele haline gelmiştir. Göç, insanların ekonomik, sosyal ve siyasi sebeplerle anavatanlarından başka ülkelere hareket etmeleri olarak tanımlanabilir. Göç, hem göç eden bireylerin hem de ev sahibi toplumların sosyal, kültürel ve ekonomik yapılarını etkilemektedir. Türkiye, coğrafi konumu ve tarihsel bağlamda çeşitli göçmen gruplarına ev sahipliği yapmıştır. Bu makalede, göçmenlerin uyumu ve sosyal entegrasyon süreçlerinde hukukun önemi ve rolü ele alınacaktır. Makalenin amacı, hukukun göçmenlerin sosyal entegrasyon süreçlerine nasıl katkı sağlayabileceğine dair öneriler sunmaktır.
1.1. Göç ve Göçmen Kavramlarının Tanımlanması
Göç, insanların anavatanlarından başka bir ülkeye veya bölgeye ekonomik, sosyal, siyasi ve çevresel sebeplerle hareket etme sürecidir.[1] Göç, çeşitli türleri ve boyutlarıyla farklı şekillerde tanımlanabilir. Göçmenler ise, kendi ülkelerinden başka bir ülkeye yerleşmeyi seçen ve bu ülkede yaşayan bireylerdir. Göçmenler, uluslararası göçün özneleri olarak, sosyal, ekonomik ve siyasi yapılarla etkileşimde bulunurlar.[2]
Göçmenler, çeşitli sebeplerle göç etmiş olan bireylerden oluşur ve bu nedenle farklı kategorilere ayrılabilir. Bu kategoriler, ekonomik göçmenler, sığınmacılar, mülteciler ve dönüş göçmenleri gibi grupları içerebilir. Ekonomik göçmenler, daha iyi yaşam şartları ve iş olanakları arayışında olan bireylerdir. Sığınmacılar, kendi ülkelerindeki şiddet, zulüm ve insan hakları ihlalleri nedeniyle başka bir ülkede koruma arayan bireylerdir. Mülteciler, uluslararası hukuka göre koruma ve haklara sahip olan, zorla yerinden edilmiş bireylerdir (UNHCR, 2021)[3]. Dönüş göçmenleri ise, geçmişte başka bir ülkede yaşamış ve daha sonra anavatanlarına geri dönmüş bireylerdir.
Türkiye, tarihsel bağlamda ve coğrafi konumu nedeniyle, Balkanlar, Kafkasya ve Orta Doğu'dan gelen çeşitli göçmen gruplarına ev sahipliği yapmıştır. Özellikle, son on yılda Suriye'den yaşanan kitlesel göç hareketi, Türkiye'deki göçmen nüfusunu önemli ölçüde artırmıştır.[4] Göçmenlerin Türkiye'deki sosyal entegrasyonu, hem göçmenlerin yaşam koşullarını iyileştirmek hem de Türkiye'nin sosyal, ekonomik ve siyasi yapılarını korumak açısından önem taşımaktadır.
Göçmenlerin sosyal entegrasyonu, dil, eğitim, istihdam ve kültürel farkındalık gibi faktörler üzerinden gerçekleşir. Bu faktörler, göçmenlerin ev sahibi toplumlarla olan ilişkilerini, uyum süreçlerini ve topluma katılım düzeylerini etkiler (Ager ve Strang, 2008). Bu bağlamda, hukukun göçmenlerin uyum ve sosyal entegrasyon süreçlerinde önemli bir rolü bulunmaktadır. Hukuk, göçmenlerin temel hak ve özgürlüklerinin korunması, eğitime, sağlık hizmetlerine ve sosyal hizmetlere erişimin sağlanması ve istihdam imkanlarının sunulması gibi konuları düzenleyerek, göçmenlerin sosyal entegrasyon süreçlerine katkıda bulunur.[5]
Bu makalede, Türkiye'de göçmenlerin uyumu ve sosyal entegrasyon süreçlerinde hukukun rolü incelenecek ve bu konuda öneriler sunulacaktır. Makale, öncelikle göçmenlerin sosyal entegrasyon süreçlerini ve bu süreçlere etki eden faktörleri ele alacak. Ardından, hukukun göçmenlerin uyum ve sosyal entegrasyon süreçlerindeki rolü ve Türkiye'de bu süreçlere ilişkin mevzuat üzerinde durulacaktır. Son olarak, hukukun göçmenlerin uyumu ve sosyal entegrasyon süreçlerini desteklemesi için öneriler sunulacaktır.
1.2. Türkiye'nin Göçmen Kabul Politikalarına ve Göçmen Profiline Kısa Bir Bakış
Türkiye, tarih boyunca çeşitli dönemlerde farklı göç hareketlerine ev sahipliği yapmıştır. Cumhuriyet dönemi boyunca, Türkiye'nin göç politikaları ve göçmen kabulü, zaman içinde değişen siyasi, ekonomik ve sosyal faktörlere bağlı olarak şekillenmiştir.[6] Özellikle, 1989'dan itibaren Balkanlar ve Kafkasya'dan yaşanan göç hareketleri ve 2011'de başlayan Suriye krizi sonrası yaşanan kitlesel göç, Türkiye'nin göçmen politikalarında önemli değişikliklerin yaşanmasına neden olmuştur.[7]
Günümüzde Türkiye, dünyanın en büyük mülteci nüfusuna ev sahipliği yapan ülkeler arasında yer almaktadır (UNHCR, 2021). Türkiye'deki göçmen profili, ekonomik göçmenler, sığınmacılar, mülteciler ve dönüş göçmenleri gibi çeşitli kategorilere ayrılabilir. Türkiye'nin göçmen politikaları ve mevzuatı, bu çeşitli göçmen gruplarının sosyal entegrasyon süreçlerini düzenlemekte ve desteklemektedir.[8]
Türkiye'deki göçmen politikalarının temel amacı, göçmenlerin sosyal, ekonomik ve kültürel uyumunu sağlamak ve ev sahibi toplumlarla uyumlu bir şekilde yaşamalarını desteklemektir. Bu bağlamda, Türkiye'deki göçmen politikaları ve mevzuatı, göçmenlerin eğitim, sağlık hizmetleri, istihdam ve sosyal hizmetlere erişimini düzenlemekte ve göçmenlerin temel hak ve özgürlüklerinin korunmasını sağlamaktadır.[9]
1.3. Makalenin Amacı ve Kapsamı
Bu makalenin amacı, göçmenlerin uyumu ve sosyal entegrasyon süreçlerinde hukukun rolünü Türkiye bağlamında incelemek ve bu konuda öneriler sunmaktır. Makale, göçmenlerin sosyal entegrasyon süreçlerine ve bu süreçlere etki eden faktörlere dikkat çekerek, hukukun göçmenlerin uyum ve entegrasyon süreçlerinde nasıl katkı sağlayabileceğine dair öneriler sunmayı amaçlamaktadır.
Makalenin kapsamı, Türkiye'deki göçmenlerin uyumu ve sosyal entegrasyon süreçlerine odaklanmaktadır. Bu bağlamda, makale şu konuları ele alacaktır:
Göçmenlerin sosyal entegrasyon süreçlerinde dikkate alınması gereken temel faktörler, özellikle dil, eğitim, istihdam ve kültürel farkındalık üzerinden;
Türkiye'deki göçmen politikaları ve mevzuatının, göçmenlerin uyumu ve sosyal entegrasyon süreçlerini destekleyici niteliği;
Türkiye'de göçmenlerin temel hak ve özgürlüklerinin korunması ve eğitime, sağlık hizmetlerine, istihdam olanaklarına ve sosyal hizmetlere erişimin sağlanması açısından hukukun rolü;
Türkiye'deki yargı kararları ve akademik çalışmalar bağlamında, göçmenlerin uyumu ve sosyal entegrasyon süreçlerinde hukukun uygulanması ve etkinliği;
Hukukun göçmenlerin uyumu ve sosyal entegrasyon süreçlerine daha etkin bir şekilde katkı sağlaması için öneriler ve politika önerileri.
Makale, göçmenlerin uyumu ve sosyal entegrasyon süreçlerinde hukukun önemini ve etkinliğini Türkiye bağlamında inceleyerek, bu konuda daha etkili ve kapsayıcı politikaların geliştirilmesine katkı sağlamayı amaçlamaktadır. Bu amaç doğrultusunda, makalede hem Türkiye'deki mevcut göçmen politikaları ve mevzuatı ele alınacak hem de uluslararası düzeyde benzer ülkelerin göçmen uyumu ve entegrasyon süreçlerinde hukukun nasıl kullanıldığı ve başarılı uygulamaların neler olduğu incelenecektir.
Makalenin sonunda, hukukun göçmenlerin uyumu ve sosyal entegrasyon süreçlerini daha iyi desteklemesi için somut öneriler sunulacaktır. Bu öneriler, Türkiye'de göçmenlerin sosyal entegrasyon süreçlerinin daha etkili ve kapsayıcı bir şekilde yönetilmesine ve göçmenlerin temel hak ve özgürlüklerinin daha iyi korunmasına katkıda bulunmayı hedeflemektedir.
2.Göçmenlerin Sosyal Entegrasyon Süreçleri
2.1. Sosyal entegrasyon kavramı ve önemi
Sosyal entegrasyon, göçmenlerin ev sahibi ülke toplumlarıyla etkileşimlerini ve bu toplumlarla bütünleşmelerini ifade eden bir kavramdır.[10] Sosyal entegrasyon süreçleri, göçmenlerin yeni yaşam koşullarına uyum sağlamaları, toplumsal değer ve normlara adapte olmaları ve ev sahibi toplumlarla etkili ve uyumlu ilişkiler kurmalarıyla ilgilidir.[11] Sosyal entegrasyon, hem göçmenlerin yaşam kalitelerinin iyileştirilmesi ve topluma katılımlarının sağlanması, hem de ev sahibi ülke toplumlarının sosyal uyum ve istikrarının korunması açısından önem taşımaktadır.[12]
2.2. Göçmenlerin sosyal entegrasyon süreçlerine etki eden faktörler
2.2.1. Dil bariyeri
Dil bariyeri, göçmenlerin sosyal entegrasyon süreçlerinde karşılaştıkları önemli engellerden biridir.[13] Göçmenlerin ev sahibi ülkenin dilini öğrenmeleri ve bu dili etkili bir şekilde kullanabilmeleri, eğitime, sağlık hizmetlerine, istihdam olanaklarına ve sosyal hizmetlere erişimleri, sosyal ve kültürel etkinliklere katılımları ve ev sahibi toplumlarla iletişim kurmaları açısından önemlidir.[14]
2.2.2. Eğitim ve istihdam imkanları
Eğitim ve istihdam imkanları, göçmenlerin sosyal entegrasyon süreçlerinde önemli bir role sahiptir.[15] Göçmenlerin eğitim seviyeleri ve mesleki becerileri, onların ev sahibi ülkenin iş piyasasına entegrasyonu ve ekonomik bağımsızlığı açısından kritik öneme sahiptir.[16] Eğitim ve istihdam imkanlarına erişim, göçmenlerin sosyal statülerini ve toplumsal değerlerini artırarak, ev sahibi toplumlarla uyumlu ilişkiler geliştirmelerine ve sosyal ağlar oluşturmalarına olanak sağlar.[17] Bu nedenle, göçmenlerin sosyal entegrasyon süreçlerini desteklemek için eğitim ve istihdam politikalarının ve uygulamalarının önemli bir rolü vardır.[18] 2.2.3. Kültürel farklılıklar ve değerler
Kültürel farklılıklar ve değerler, göçmenlerin sosyal entegrasyon süreçlerinde önemli bir faktördür.[19] Göçmenlerin ev sahibi toplumların kültürlerine, normlarına ve değerlerine uyum sağlamaları, sosyal entegrasyon süreçlerinin başarısı açısından önemlidir.[20] Bu süreçte, göçmenlerin kendi kültürel kimliklerini koruyarak aynı zamanda ev sahibi toplumun kültürel değerlerine saygı göstermeleri ve bu değerlere uyum sağlamaları önem taşır.[21] Kültürel uyum, göçmenlerin ve ev sahibi toplumların karşılıklı anlayış ve hoşgörüsüne bağlıdır ve bu süreçte hukukun rolü de önemlidir.[22]
2.2.4. Ayrımcılık ve önyargılar
Ayrımcılık ve önyargılar, göçmenlerin sosyal entegrasyon süreçlerini olumsuz yönde etkileyen önemli faktörlerdendir.[23] Göçmenlerin maruz kaldığı ayrımcılık ve önyargılar, onların ev sahibi toplumlarla uyumlu ilişkiler kurmalarını ve sosyal ağlarını genişletmelerini zorlaştırabilir.[24] Ayrımcılığa ve önyargılara karşı hukukun ve yasal düzenlemelerin önemli bir rolü vardır, bu bağlamda hukukun göçmenlerin temel haklarını ve özgürlüklerini koruyarak sosyal entegrasyon süreçlerini desteklemesi önem taşır.[25]
3.Hukukun Göçmenlerin Uyumu ve Sosyal Entegrasyon Süreçlerindeki Rolü
3.1. Göç ve uyum politikalarında hukukun önemi
Hukuk, göç ve uyum politikalarının temelini oluşturan bir yapı taşıdır. Göçmenlerin haklarını, özgürlüklerini ve sosyal entegrasyon süreçlerini düzenleyen yasalar ve yönetmelikler, göçmenlerin ev sahibi ülkelerdeki yaşamlarını doğrudan etkiler.[26] Hukuk, göçmenlerin dil eğitimi, istihdam, eğitim ve sağlık hizmetlerine erişimi gibi temel alanlarda uyum süreçlerini desteklemeye yönelik politikaların ve uygulamaların belirlenmesinde ve uygulanmasında önemli bir rol oynar.[27]
3.2. Uluslararası hukuk ve göçmen hakları
Uluslararası hukuk, göçmen haklarının korunması ve göçmenlerin sosyal entegrasyon süreçlerinin desteklenmesi açısından önemli bir rol oynamaktadır.[28] Birleşmiş Milletler Mülteciler Yüksek Komiserliği (UNHCR) ve diğer uluslararası kuruluşlar tarafından belirlenen göçmen haklarına ilişkin standartlar ve ilke kararları, ev sahibi ülkelerin göç ve uyum politikalarının temelini oluşturmaktadır.[29] Bu bağlamda, ev sahibi ülkelerin, göçmenlerin temel hak ve özgürlüklerine saygı göstermeleri ve sosyal entegrasyon süreçlerini destekleyici politikalar geliştirmeleri, uluslararası hukukun gereği olarak kabul edilmektedir.[30]
3.3. Türkiye'de göçmenlerin uyum ve entegrasyon süreçlerine ilişkin mevzuat
Türkiye'de göçmenlerin uyum ve entegrasyon süreçlerine ilişkin mevzuat, özellikle 2013 yılında kabul edilen Yabancılar ve Uluslararası Koruma Kanunu (YUKK) ile başlamıştır. Bu kanun, göçmenlerin ve uluslararası koruma başvurusu yapmış kişilerin haklarını ve özgürlüklerini düzenlemekte ve sosyal entegrasyon süreçlerinin desteklenmesine yönelik politikaların belirlenmesinde önemli bir rol oynamaktadır.[31]
YUKK ve bu kanunun getirdiği yönetmelikler çerçevesinde, göçmenlerin dil eğitimi, istihdam, eğitim ve sağlık hizmetlerine erişimi gibi temel alanlarda destek sağlanması amaçlanmaktadır.[32] Türkiye, ayrıca uluslararası hukuk çerçevesinde göçmenlerin temel hak ve özgürlüklerini korumaya yönelik taahhütlerini de yerine getirmeye çalışmaktadır.[33]
Ancak, Türkiye'deki göçmenlerin uyum ve entegrasyon süreçlerine ilişkin mevzuatın uygulanması ve etkinliği, çeşitli zorluklarla karşı karşıyadır. Bu zorluklar arasında, yeterli kaynak ve kapasite eksikliği, koordinasyon sorunları ve ayrımcılıkla mücadele gibi alanlarda etkin politikaların geliştirilmesine ihtiyaç duyulmaktadır.[34]
3.3.1. Göç İdaresi Genel Müdürlüğü ve göç politikaları
Türkiye'de göç politikalarının uygulanmasından ve göçmenlerin sosyal entegrasyon süreçlerinin desteklenmesinden Göç İdaresi Genel Müdürlüğü (GİGM) sorumludur.[35] 2013'te kurulan GİGM, Yabancılar ve Uluslararası Koruma Kanunu kapsamında göçmenlerin hak ve özgürlüklerinin korunması, dil eğitimi, istihdam, eğitim ve sağlık hizmetlerine erişim gibi alanlarda politikaların ve uygulamaların geliştirilmesi ve koordine edilmesi amacıyla çalışmaktadır.
3.3.2. Çalışma izni ve oturma izni düzenlemeleri
Türkiye'de çalışma izni ve oturma izni düzenlemeleri, göçmenlerin uyum süreçlerinde önemli bir rol oynar. Çalışma izni, göçmenlerin Türkiye'de yasal olarak çalışabilmelerini sağlar ve böylece ekonomik entegrasyonlarını destekler. Oturma izni ise, göçmenlerin Türkiye'de yasal olarak yaşayabilmeleri ve sosyal haklardan faydalanabilmeleri için gereklidir. Bu düzenlemeler, göçmenlerin yaşamlarını düzenlemelerine ve ev sahibi toplumla etkileşimlerini artırmalarına yardımcı olur.
3.3.3. Eğitim ve sosyal hizmetlere erişim düzenlemeleri
Türkiye'de eğitim ve sosyal hizmetlere erişim düzenlemeleri, göçmenlerin entegrasyon süreçlerini destekleyen önemli faktörlerdendir. Göçmen çocukların Türkiye'deki eğitim sistemine entegrasyonu, başta Yabancılar ve Uluslararası Koruma Kanunu olmak üzere çeşitli mevzuatlarla düzenlenmektedir.[36] Bu düzenlemeler, göçmen çocukların devlet okullarına kaydolmalarını ve eğitim hizmetlerinden yararlanmalarını sağlamaktadır.
Sosyal hizmetlere erişim, göçmenlerin sağlık hizmetleri, konut ve sosyal yardım gibi temel ihtiyaçlarını karşılamalarına yardımcı olur. Türkiye'deki mevzuat, göçmenlerin bu hizmetlere erişimini sağlamaya yönelik düzenlemelerle, sosyal entegrasyonlarını ve yaşam kalitelerini artırmayı amaçlamaktadır.
4.Hukukun Göçmenlerin Uyumu ve Sosyal Entegrasyon Süreçlerini Desteklemesi İçin Öneriler
4.1. Dil eğitimi ve mesleki eğitim programlarının yaygınlaştırılması
Dil eğitimi ve mesleki eğitim programlarının yaygınlaştırılması, göçmenlerin uyum ve entegrasyon süreçlerinde önemli bir rol oynar. Hukukun, dil eğitimi ve mesleki eğitim programlarının desteklenmesi ve yaygınlaştırılması konusunda düzenlemeler yaparak, göçmenlerin ev sahibi ülke ile daha iyi iletişim kurmasını ve iş piyasasına daha kolay entegre olmasını sağlayabilir.[37] Bu bağlamda, devletin ve yerel yönetimlerin, dil ve mesleki eğitim programlarına yönelik politikaları ve kaynakları artırması önemlidir.
4.2. Göçmenlere yönelik ayrımcılığı önleme ve farkındalık yaratma çalışmalarının desteklenmesi
Göçmenlere yönelik ayrımcılığı önleme ve farkındalık yaratma çalışmaları, sosyal entegrasyon süreçlerini olumlu yönde etkileyebilir. Hukuk, bu konuda yasal düzenlemeler yaparak ve politikalar geliştirerek, ayrımcılığın önlenmesine ve göçmenlerin ev sahibi toplumla daha iyi ilişkiler kurmasına katkı sağlayabilir.[38] Bu doğrultuda, kamuoyunu bilgilendiren kampanyalar düzenlemek, sivil toplum örgütleri ve medya ile işbirliği yaparak farkındalık yaratmak ve ayrımcılığa karşı yasal yaptırımları güçlendirmek önerilebilir.
4.3. Göçmenlerin haklarına yönelik bilgilendirme ve hukuki yardım hizmetlerinin güçlendirilmesi
Göçmenlerin haklarına yönelik bilgilendirme ve hukuki yardım hizmetlerinin güçlendirilmesi, uyum ve entegrasyon süreçlerinde önemli bir faktördür. Göçmenlerin, yaşadıkları ülkede kendilerine tanınan hak ve yükümlülükler konusunda bilgi sahibi olmaları, yaşamlarını düzenlemelerine ve hukuki sorunlarla başa çıkmalarına yardımcı olacaktır.[39] Hukuki yardım hizmetleri ise, göçmenlerin haklarını koruma ve hukuki süreçlerde destek alma konusunda önemli bir rol oynar.
Hükümetler ve sivil toplum örgütleri, göçmenlerin haklarına yönelik bilgilendirme kampanyaları düzenleyerek ve hukuki yardım hizmetlerini güçlendirerek, göçmenlerin sosyal entegrasyon süreçlerini destekleyebilir. Bu bağlamda, göçmenlere yönelik bilgilendirici broşürler hazırlamak, dil bariyerlerini aşacak şekilde bilgi sunmak ve hukuki destek sağlayan kurumlarla işbirliği yapmak önerilebilir.
4.4. Yerel Yönetimler ve Sivil Toplum Kuruluşlarının İş Birliğinin Teşvik Edilmesi
Yerel yönetimler ve sivil toplum kuruluşları (STK), göçmenlerin uyum ve sosyal entegrasyon süreçlerinde önemli roller oynamaktadır. Bu aktörler, göçmenlere hizmet sağlama, dil eğitimi, mesleki eğitim, kültürel etkinlikler ve hukuki destek gibi alanlarda doğrudan katkıda bulunarak göçmenlerin yaşamlarını iyileştirmekte ve toplumlarla entegrasyonlarını hızlandırmaktadır.[40]
Yerel yönetimler ve STK'lar arasındaki iş birliğinin teşvik edilmesi, hem kaynakların daha etkin kullanılmasını sağlayacak hem de uyum ve entegrasyon süreçlerinin daha hızlı ve başarılı ilerlemesine katkıda bulunacaktır. Bu bağlamda, yerel yönetimler ve STK'lar arasında düzenli iletişim ve koordinasyon mekanizmaları oluşturulmalı, ortak projeler ve faaliyetler desteklenmelidir.[41]
Ayrıca, göçmenlerin ve yerel toplulukların ihtiyaçlarını daha iyi anlamak ve hizmetlerin etkinliğini artırmak için yerel yönetimler ve STK'lar arasında bilgi paylaşımı ve deneyim alışverişi sağlanmalıdır. Bu iş birliği, göçmenlerin sosyal entegrasyon süreçlerini destekleyici bir araç olarak hukukun kullanılması açısından da büyük önem taşımaktadır.
Sonuç olarak, yerel yönetimler ve sivil toplum kuruluşlarının iş birliği, göçmenlerin uyum ve sosyal entegrasyon süreçlerinde hukukun etkin bir şekilde kullanılmasını sağlayarak, bu süreçlerin başarısını artırabilir. Bu nedenle, bu tür iş birliklerinin teşvik edilmesi ve geliştirilmesi, göçmenlerin sosyal entegrasyon süreçlerini desteklemek için önemli bir politika ve uygulama önceliği olarak ele alınmalıdır.
Sonuç ve Değerlendirme
Bu makalede, göçmenlerin uyum ve sosyal entegrasyon süreçlerinde hukukun önemli bir rol oynadığı vurgulanmıştır. Hukukun göçmenlerin yaşamlarını iyileştirmeye ve entegrasyonlarını kolaylaştırmaya yönelik etkisi, hem uluslararası hukuktan kaynaklanan göçmen hakları çerçevesi hem de Türkiye'deki göçmenlere yönelik mevzuat ve politikalar açısından ele alınmıştır.
Mevcut hukuki düzenlemelerin değerlendirilmesinde, göçmenlerin entegrasyon süreçlerine katkı sağlayan bazı olumlu adımlar atıldığı görülmektedir. Bununla birlikte, eksiklikler ve iyileştirilmesi gereken alanlar da tespit edilmiştir. Özellikle, dil eğitimi, mesleki eğitim ve ayrımcılıkla mücadele gibi alanlarda daha fazla hukuki düzenlemeye ve destekleyici politikalara ihtiyaç olduğu belirtilmiştir.
Önerilen politikalar ve uygulamaların potansiyel etkileri ve önemi, göçmenlerin sosyal entegrasyon süreçlerini hızlandırmaya ve bu süreçleri daha etkin ve kapsayıcı hale getirmeye yöneliktir. Bu bağlamda, yerel yönetimler ve sivil toplum kuruluşlarının iş birliğinin teşvik edilmesi ve hukuki yardım hizmetlerinin güçlendirilmesi gibi öneriler, göçmenlerin entegrasyon süreçlerinin başarısını artırabilecek önemli adımlardır.
Son olarak, hukukun göçmenlerin sosyal entegrasyon süreçlerini destekleyici bir araç olarak kullanılmasının önemi vurgulanmalıdır. Hukukun bu rolü, göçmenlerin haklarının korunması, yaşamlarının iyileştirilmesi ve topluma entegrasyonlarının sağlanması açısından hayati öneme sahiptir. Bu nedenle, hukuki düzenlemelerin ve politikaların sürekli gözden geçirilmesi ve iyileştirilmesi, göçmenlerin entegrasyon süreçlerinin başarısı için kritik bir öneme sahiptir.
Kaynakça
1. De Haas, H., Castles, S., & Miller, M. J. (2019). The age of migration: International population movements in the modern world. Bloomsbury Publishing.
2. De Haas, H. (2010). The internal dynamics of migration processes: A theoretical inquiry. Journal of ethnic and migration studies, 36(10), 1587-1617.
3. United Nations High Commissioner for Refugees
4. Eklemezler, S. Türkiye’nin Göç Tarihi 14. Yüzyıldan 21. Yüzyıla Türkiye’ye Göçler. RumeliDE Dil ve Edebiyat Araştırmaları Dergisi, (15), 519-523.
5. Korkut, U., Bucken-Knapp, G., McGarry, A., Hinnfors, J., & Drake, H. (Eds.). (2013). The discourses and politics of migration in Europe. Springer.
6. İçduygu, A., Erder, S., & Gençkaya, Ö. F. (2014). Türkiye’nin uluslararası göç politikaları: 1923-2023. İstanbul: TÜBİTAK&MİREKOÇ.
7. Erdoğan, M. M. (2014). Syrians in Turkey: Social acceptance and integration. HUGO Executive Summary and Report.
8. Batalla, L., & Tolay, J. (2018). Toward long-term solidarity with Syrian refugees? Turkey's policy response and challenges.
9. Kirişci, K. (2014). Syrian refugees and Turkey's challenges: Going beyond hospitality (pp. 1-46). Washington, DC: Brookings.
10. Stephen, C. A. S. T. L. E. S. (2000). Ethnicity and globalization: From migrant worker to Transnational Citizen.
11. Ager, A., & Strang, A. (2008). Understanding integration: A conceptual framework. Journal of refugee studies, 21(2), 166-191.
12. Bosswick, W., & Heckmann, F. (2007). Integration of migrants: Contribution of local and regional authorities.
13. Berry, J. W., Phinney, J. S., Sam, D. L., & Vedder, P. (2006). Immigrant youth: Acculturation, identity, and adaptation. Applied psychology, 55(3), 303-332.
14. Esser, H. (2006). Migration, language and integration. Berlin: WZB.
15. Crul, M., & Vermeulen, H. (2003). The second generation in Europe. International migration review, 37(4), 965-986.
16. OECD, E. (2018). Settling in 2018: Indicators of immigrant integration.
17. Kogan, I. (2007). A study of immigrants’ employment careers in West Germany using the sequence analysis technique. Social Science Research, 36(2), 491-511.
18. Schultz-Nielsen, M. L. (2017). Labour market integration of refugees in Denmark. Nordic Economic Policy Review, 7, 55-90.
19. Phalet, K., & Swyngedouw, M. (2003). Measuring immigrant integration: the case of Belgium. Studi Emigrazione, 773-804.
20. Sam, D. L., & Berry, J. W. (2010). Acculturation: When individuals and groups of different cultural backgrounds meet. Perspectives on psychological science, 5(4), 472-481.
21. Berry, J. W. (2005). Acculturation: Living successfully in two cultures. International journal of intercultural relations, 29(6), 697-712.
22. Portes, A., & Rumbaut, R. G. (2006). Immigrant America: a portrait. Univ of California Press.
23. Heath, A., & Cheung, S. Y. (2007). Unequal chances: Ethnic minorities in Western labour markets.
24. Wrench, J. (2008). Diversity management and discrimination: Immigrants and ethnic minorities in the EU. Human Resource Management International Digest, 16(4).
25. Triandafyllidou, A. (Ed.). (2011). European multiculturalisms: Cultural, religious and ethnic challenges. Edinburgh University Press.
26. Koslowski, R. (2014). Selective migration policy models and changing realities of implementation. International Migration, 52(3), 26-39.
27. Guild, E. (2006). The Europeanisation of Europe's asylum policy. International journal of refugee law, 18(3-4), 630-651.
28. Chetail, V. (2016). Are refugee rights human rights? An unorthodox questioning of the relations between refugee law and human rights law. SSRN.
29. Bosniak, L. S. (2004). Migration and International Legal Norms. Edited by T. Alexander Aleinikoff and Vincent Chetail. Cambridge, New York, Port Melbourne: Cambridge University Press, 2003. Pp. xxviii, 382. Index. $103,£ 65. American Journal of International Law, 98(1), 234-237.
30. Hathaway, J. C. (2021). The rights of refugees under international law. Cambridge University Press.
31. Kirişci, K. (2014). Syrian refugees and Turkey's challenges: Going beyond hospitality (pp. 1-46). Washington, DC: Brookings.
32. Tolay, J. (2012). Turkey’s “critical Europeanization”: Evidence from Turkey’s immigration policies. Turkey, migration and the EU: Potentials, challenges and opportunities, 5, 39-62.
33. Ozcurumez, S., & İçduygu, A. (2020). Zorunlu göç deneyimi ve toplumsal bütünleşme: kavramlar, modeller ve uygulamalar ile Türkiye. İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları.
34. Ozcurumez, S., & İçduygu, A. (2020). Zorunlu göç deneyimi ve toplumsal bütünleşme: kavramlar, modeller ve uygulamalar ile Türkiye. İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları.
35. İçduygu, A., & Aksel, D. B. (2014). Two-to-tango in migration diplomacy: Negotiating readmission agreement between the EU and Turkey. European journal of migration and law, 16(3), 337-363.
36. Sirkeci, I., & Cohen, J. H. (2016). Cultures of migration and conflict in contemporary human mobility in Turkey. European Review, 24(3), 381-396.
37. İçduygu, A., & Diker, E. (2017). Labor market integration of Syrians refugees in Turkey: from refugees to settlers. Göç Araştırmaları Dergisi, 3(1), 12-35.
38. Açıkgöz, M., & Arıner, H. O. (2014). Turkey’s new law on foreigners and international protection: An introduction. Turkish migration studies group at Oxford, Briefing Paper, 2.
39. Kirişçi, K. (2012). Turkey’s New Draft Law on Asylum: What to Make of It?. Turkey, migration and the EU: Potentials, challenges and opportunities, 5, 63-83.
40. İçduygu, A., & Şimşek, D. (2016). Syrian refugees in Turkey: Towards integration policies. Turkish Policy Quarterly, 15(3), 59-69.
41. Yıldız, A., & Uzgören, E. (2016). Limits to temporary protection: non-camp Syrian refugees in İzmir, Turkey. Southeast European and Black Sea Studies, 16(2), 195-211.
Comentarios